Tfu, tfu! Hadost'!

Odviedki. 

Dva tyžni treba jak minimum podoždati i možna isti, odviedati novonarodženoje ditiatko. Ale koliś i toho ne čakali, chučej prychodili pobačyti - odviedki pozvalajut jakoby pryniati joho symvolično v obšestvo, po raz peršyj. Bo potôm, jasna sprava, chrystiny šče bôlš značut jako pryniatije v kruh vierujuščych, ale do toho treba pryjti, pobačyti, pryvitati małoho čełoviêka i žeńščynu, kotoraja tolki što stała mamoju.

Nu i pomnite, staraja i jakož važnaja sprawa! Jak peršyj raz bačyte ditiatko, ne zabyvajte, štob ne spovoročyti! "Tfu, brydki! Tfu, tfu, brydka!" treba skazati. Nu jakže bez toho! Štôb šče po nočam ne spało?
 

Jasna sprava, z pustymi rukami v odviêdki ne idetse (ščyro, to v našuj biełarusko-pudlaśkuj tradycji mało koli i kudy chodiat z pustymi rukami). Teperki najčastiej nosiat odiožu, a to cacku, a to kosmetyku jakujuś. A koliś ne było takich predmietôv i ne było takoho zvyčaju, vôn typično teperašnij. 

Od velikšych podarkôv je chrystiny. A v odviedki nesli pečenije, praniki, ci to navat paluškôv napekut i tak nesut, a to vino svojskoje čy kuplanoje – prosto išli chto z čym mieł. Ščyro skazavšy, to budučy sviežo spečanoju mamoju, ja by velmi docaniłab takije podarki - času, štob varyti, sovsiem amal nema, a tut - jedło hotove, navat na zakusku je, a i ne treba dumati, što hostiam podati. Jakby koliś bôlš zrazumieły byli takije spravy jak to, što matery ciažko najti čas velmi pryhotovitisia na spatkannie, byti spravnoj hospodyniaj zrazu pośle rodženija ditiatka.

Najuperuč, viedomo, v odviedki prychodili tolki baby, značyt sije, u kotorych vže muž byv – tioty, susiedki. Panny chodili tolki do svoich, to značyt - koli bližšaja siemja. Potôm mohli v odviedki dołučyti i mužčyny, bo i v chati bat'ko ditiata tak same zostavałsie, nu chyba že pojêchał v liês po drova. Ale viedoma było, što ditiatom zanimałaś žeńščyna. I od sich pôr vôna vže tak same ličytsia v babôv.

Ale kob od roboty oddochnuti času velmi mnoho ne było. Jak komu – jak był died albo baba zaniatisia ditiatkom, tohdy mamaša i v pole išła. A jeśli ne było – zanimałasia, a jak tolki siły pozvolili – od razu v polie. I z soboju ditiatok zabirali. A jak robili, štob možna było i robiti i ditiatok dohladati – dopišu neuzabavi!

  "Čyrvonaja liêntočka musit byti na łožečkovi!" - Skazał moj Muž o pudlaśkoj dušy. Tak i je!