Naša literatura: "Ščyty. Padzieji seła i parafj'i"

Načynajemo lekturu. Velmi radujuś, što udałosia mnie kupiti tuju knižku. Ždała na połci svoje očeredi deś od Ruzdva.

Autory - neodžalovanyj otiêc Sosna i Dorfiej Fionik - oba veliki kronikary našych padziejau i našoji kultury. Uže pośle peršych storonok vidno i mastiêrstvo roboty i velikoje znanije autoruv. Rys historyčnyj,kotoryj vvodit nas v temu,velmi bohatyj i cikavyj.

Nastupna knižka dla sich, što lubiat hovoryti, što v nas to "sovsiêm ničoho nema". I dla tych, što znajut, jakoje kulturnoje i historyčnoje bohactvo Pudlaše i Pudlašuki nesut z soboju. (Čytačy zo znimka naležat, jasna sprava, do toji druhoji hrupy).

Oj Ty zima!

Trochu sniêhu spało na Pudlašy, ale, ščyro skazavšy, ja ščyro obidžana, što na Pomori nasypane po koliêni, a tut čobotom po zemliê šoruješ. Z mary pobiêhati na nartach po sniêhovi v liêsach pokul ničoho tohdy ne vychodit, ale pušli my disiaka na rozviêdki polnoju dorohoju, kob zobačyti, čy chôč de nede toho sniêha moža bôlš. Witia, jak zausiody, prospał cełuju vyciečku zakruniany pôd kocom. Oj, lubit vôn spati na sankach. A my z Natašoju nazbirali tradycyjnyj pudlaśkij zimowyj bukiêt - travu (bačyte,jakoje u nas vsio prostoje? Zvecce prosto trava i vsio:) Miêli šče chorošuju pałku, oj liêzła ja za jeju v kusty čuť ne mission impossible, ale Nataška vziała deś jije vykinuła po dorozi i my jije vže ne našli.

Pomnite takije bukiêty z koliśnich chatuv? Šče ich často i pryozdablali. Ne bylo kviaciarniuv i tohdy tak trochu krasoty vnosili do chaty. U nas v versji podstavovuj, za toje v chorošuj bancy.