Vesna pryšła i znôv vyhladaje sviêt, jakoby toji dołhoji, tiomnoji i zimnoji zimy nikoli ne było.
Był Welikdeń, byli Provody.
Siêj
raz to Bat'ki do nas do Gdyni pryjichali sviatkuvati. I słava Bohu, bo
diêtki nam pochvoriêli, a tak to i Jaškova siêmja staviłasia v nas
sviatkuvati, to choč trochu my toho sviata počuli.
Miêła
ja tichońkoju nadiêju na Provody vybratisia, ale i to ne udałosia.
Trebaby było nam vsiêm v try dniê 1000 km zrobiti po Pôlškich dorohach, a
to ciažko i dorosłym, a što skazati małym.Tiêm bôlš, što na dva tyžni
raniêj vernulisia my z vypravy z Rodiny u Karkonošy, de pojezdili sobiê
čut' na nartach. I tuda-siuda na vyciečki. I cerkovku v Jelenioji Hory
bačyli. Poseredini velmi pryhožoji staruvki.
A
na Provody ja každyj rôk čakaju. Takije jak v tum rokovi to najliêpšy,
jakije mohut byti - koli vesna vže rozcvitaje i šče toj krasavik praudu
chorošyj, tepliêńkij. Oj, takoho to my vže davno ne miêli.
Ne
vdałosie, ale budemo teper try tyžni u majovi na Rodini, to maju nadiju
po viośkach pojezditi, małym pokazati, samomu trochu poviêtrom Rodiny
podychati. Pojichati na našy seła.
Moja koležanka Ukrainka pudkinuła mnie artykuł z ichnioji haziêty "Naše słovo", de było pro Velikdeń u Kuraševi.
Vže pokul zostavlu do debaty koli inakš, što autorka choče bačyti v nas
odnych Ukraińcuv (tut pola dla šyrokoho znanija dla spadaruv Maksimjuka
i Fionika. A i moj pradiêd i druhije Kurašuvci, kotoryje cerkvy pered
neonuniej v 20. liêtach prošłoho viêka boronili, velmi mohlib navat
obiditisia, što ich Ukraińcami nazywajut:), ale udaryło mene šče kak raz
sopraudnoje zdanie: što z 1000 žytieluv zostałosie trochu bôlš jak 200.
A znajete, što z tych 200 to bôlšynstvo to šce i staryki?
Boža,
jak mnie smutno zrobiłosia. Ne peršyj raz, pravda... A ja že sama sidžu
Boh znaje de, daleko od Rodiny tomu, što moje žyccio to tak same
pokłosie toho, što nam pokolenije našych Bat'kuv i Dieduv peredało -
utikajte, tut ničoho ne ma!
A
ja što raz bôlš i bôlš viêdu, što je i to mnoho. I divlusia na tuju
našu Rodiny z daliêka i baču, jak vôna vmiraje, takaja, jakuju ja šce
pomniu z liêt dietstva. A to šce ono čutka toho, što pomniat našy
Bat'ki. Z toho, jak seła vyhladali, jakije byli obyčai, jakaja była
mova.
Koliš
popała ja na artykuł Ewy Zwierzyńskuj, kotoryj načynałsia zdaniom,
jakoje na zausiody zapało mnie v pamiat'. "Podlaśka viośka to mertviec".
I ja tohdy ne mohła zhoditisia. Jak to? Nie, ne prauda, je lude, je! Ja
vyjichała, mnoho nas povyjizžało, ale na pevno mnoho pozostavało!
A
teper znaju, što nie. Što to ne tak. Što prauda takaja, što v nas amal
nikohutkoho nema.I mnie tak strašno žal. Ja sobiê neraz vłončaju mapu
google i dyvlusia na siedlisko baby i diêda, "ježdžu" sobiê po vioškach,
v kotorych koliš často byvała. I prypominaju sobiê tyje zvuki i
zapachi, kotoryje mene budili, jak ja požyvała u Baby i Diêda u Kojłuv.
Jak ptuški spivali. Jak žyvina odzyvałasie. I, narešti, jak kruhom było
mnoho ludiej. Tam, de disika nema nikohutkoho. Nikohutkoho.
Bačyš,
jak štoš Tobiê bliśkoje vmiraje i nić ne možesz zrobiti, treba sioje
perežyti. Tuju žałobu. Chotia Ty ne zhodžaješsie, štob toje odchodiło. I
ne zhadžajessie, kob nikoho bôlš toje ne obchodiło. I robiš potichońku
svoje, choč znaješ, što takich jak ty mało. Štož, moi dietki budut po
Pudaśki hovoryli. Budut znali, de ich korni i i jakaja ichnia kulutura. A
što daliêj... Daj Boh, kob zausiody było do čoho nam tam voročatisia...
Baba učat vnučat hrati v bitki i kačati jijca - tradycyjne Velikodniovyje zabavy.
