...na kotoruj byłaby muzyka dla ditiatok, i moje diêti, kotoryje velmi lubiat słuchati muzyki ditiačuj i spivati, i tańcuvati, miêliby svoji piesni. A tut - majut ono polśkije i angliskije, z jazykov, kotryje słyšat u chati. Pravda, trochi repertuaru pudlaśkoho znajut, bo amal što noč słuchajut, jak mama im spivaje, no ne možna že žadati od ditiata, u kotoroho raznoje kulturnoje okruženije, što ne bude lubiło toho, što lubiat prosto diêti. I takije płyty je u nas - posłuchati, do ich potańcuvati, no po-pudlaśki ono folklor typovy, a to ne je dla małych takajaž znou super rozryvka.
Oj, byłaby takaja płyta super vołočebnym na Velideń...
piątek, 26 kwietnia 2019
czwartek, 21 lutego 2019
Moja Rodinovaja kolekcja
A v šavci spratany maju i płyty z našoj muzykoj.
Oj, majemo my cikavoji literatury, vsiakij izdanij intieresnych!
A tut, do toho, takije noviny!
https://ibielsk.pl/artykul/spotkanie-autorskie-z/607685
Obie tyje siêty knižki na pevno nedołho najdutsia na mojuj pouci.
Šče ono ždu - ne dožduś publikacji perekładuv kalsyki literatury, kotoryje na tojže storonci publikuje pan Jan Maksimjuk. Najbulš podobajetsia mnie ideja perekładuv korotkich rozkazuv - čytač zacikavtisie a na uspieje utomitisia, pokul pryvykne do našuj movy pisanuj. A, nema čoho łhati - bolšynstvo iz nas navat k knižkam na jakum-nebud' jazykovi ne do kuńca popryvykało.
A jakije skarby je u vašych kolekcji?
Šče my ne propali!
Na moje małoj hospodarci domašniuj roboty po vucha.
A čas jak dikij biežyt.
Vitkie 2 hodiki ispołniłoś, Nataškie tut zara na vesnu 4 bude.
Radosno byvaje, i sumno byvaje.
V subotu 40 dion, jak moja ostatnia babula pomerła.
Nema v mene uže ni baby, ni diêda.
Nema nikohutkoho, chto vyros na našuj rodinie, poka našy bat'ki povyjizžali v horody so svoich rôdnych viosok.
Nema nikohutkoho, dla koho hovoryti po-pudlaśki zausiody buło najnurmalniêjšym v sviêti, a pôlśki było nenaturalnym.
Pokolenije peresunułosie.
My sobiê sidimo v našuj Gdyni i ždemo, koli nastupnyj raz na Rodinu pojedem.
A byli i na verasień, koli naš diadia iz Australii prijichav pośle amal 30 liêt, a my jomu joho Rodinu pokazyvali. Byli i na zapusty, i na Ruzdvo.
Jakže by inakš.
Što deń diêtki svoje movy słuchajut od mene (a byvaje, što i našy Tato po-pudlaśki zahovorat), što večur słuchajut skazki po-našomu i piesień narodnych v roli kołychanok.
Nataška tak hovoryt: "Mamo, chrebet Tobie vidno!". I "zaspivaj mnie >>luli,luli!<<"
Vitik mało pokul hovoryt, no po-našemu vsiutko ponimaje, a jakže.
Deržymoś.
Rodina u nas zausiody žyvaja, chotia na blogie tišyna.
środa, 22 sierpnia 2018
sobota, 30 czerwca 2018
Liêtniaja skuka
Liêtočko načałosia. Nastupnoje mojiê z Vami liêtočko, dorohije Čytačy.
Posle 3,5 liêt vernułasia ja do roboty. Do takoji roboty, pro jakuju maryli našy diêdy i bat'ki, koli vysyłali svoich diêtok z viosok "u sviêt", "u horod", bo tam liêpš žyti, bo liohče, bo ne toje, što na hospodarci - ciažko, hrošy mało, a i to dnia otdochnuti nema.
Tak što žyvu ja u velikum horodi, hłuoboko v Polšy, daliêko od Rodiny, i kak 90 procentuv našoho pokoliênija, społniaju maru našych predkuv. Roblu v velikum biurovi, seredi sotni ludi z raznych stran mira. Vstaju rano, vychodžu ne pozno, čas dla diêtok maju. Na plac zabav chodim, zo znakomymi spotykajemosia. Vôny rostut, my cełyj čas tak same čudny i mołodyje.
Na ščascije dla mene, maju v roboti sered znakomych i Ukraicuv, i Biełarusuv. A koli naša mova universalna - je do koho rot po svojomu otčyniti. Ale ja, sredi nich, odna. Moja mova ne ichnia. Vsio taki, druhaja. Nese druhij kulturnyj ładunok čym ichnia mova. Ja odna hovorašča jazykom, kotoryj ne javlajecce jazykom v duchie supolnosti jakoju je narod. Bo kolkiž nas, Pudlašukuv formalno tak sebe adčuvaje - što vôny stamtul, de ich zemla. Ne typovo Biełarusy, tym bôlš i ne Ukraici ci Poliaki, tolko prosto Pudlašuki, pudlaśkije Biełorusy, so svojeju movoju, tradycjej. Kolki z nas znaje, što toji našuj movie čut' ne tolki liêt jak i našym viośkam kruhom - po 500-600.
Ono mova žyve tolki tohdy, koli je komu jeju hovoryti. Mova je aktom, kotoryj sovieršajut lude jakije chočut komunikacji miž soboju. I, narešti, mova je častiju supolnoju dannoji tojestnasti jako čast' kulury dannoji hromady.
Ja teper, budučy tut, i ne imejučy kruhom nikohutko, chto hovoryt po svojomu, načynaju čutisia jak takij ostatnij Mohikanin i načynaju odčuvati, jak to je ciažko bereč v takich usłoviach svoich cennosti. Ja teper odna, kotoraja do svoich diêtok hovoru po našomu. Navat naša pudlaśka baba načynaje do ich po-polśki smaliti. Diêd takže. Čerez pryvyčku, što tak je, što do diêti po-polśki, nezaležno od toho, čy chto choče učyti svoje movy, čy nie.
Ja teper načynaju bačyti, koli Nataška pušla u polśkije jaśliki, koli zara i Witia pôjde, što ciažko mnie perebitisia čerez pôlśkomovnuju sredu. Bo to ne tak jak majut moi kolegi z roboty, zo vsiakoho narodovoho menšestva, daže tak dalokoho jazykovo jak Uhorščyna. Dieło v tom, što ich jazyk dostupnyj ich diêtiam. Dostupnyj v ich krajach. Žyvyj v mediach. Žyvyj miždu lud'mima. Žyvyj v ich siêmjach. Čast' cełoji struktury, jakoju javlajecce ichnia kultura. Koli vôny zahovorat do svojoho ditiata na svoje movi, ditia znaje, što tuju movu možna učuti u dieduv, u rodni visakuj, narešti - ohladajučy bajki čy čytajučy knižki. Takij jazyk je OBECNYJ tut, teper, REALISTYČNYJ.
U nas toho komfortu nema. Moi dietki na što deń ne čujut rodniji movy od nikoho poza mnoju. A jak pojedemo na Rodinu... ech, žałko hovoryti. Navat tam so sviečoju šukati koho, chto po-pudlaśki z małymi zahovoryt. Bo žeš do diêti PO PÔLŚKI! I ja teper časom, jak do Nataški i Wit'ki po svojomu hovoru, tak baču, što vôny načynajut ne vsio rozumiêti. I mnie što raz sumniej. Bo u mene, chotia do mene po-polśki hovoryli, to było choč cełyj čas jak osłuchatisia. Kruhom bat'kuvškoje i diêdovoje pokolenije po-pudlaśki hovoryło. Naturalno, normalno, hromko.
Natašci kruhom navat nichto ticho ne pohovoryt...
Sidžu ja tut, daliêko od Rodiny, i dumaju. Och, kob tak vernutisa.Ono voźmi i, prosto ot tak, verniš. Žyccio poka poukładałosie tak a ne inakš. I mnohim moim znakomym chotiełosiab vernutisia, no ž robiti to treba. I tak spravy štodionny nas odtiahivajut što raz i daliêj.
Tak što, poka ne robiła, mohli my častiej byti na Rodnie. Teper vže trochu bude nam ciažej. Moža byti, što za cełoje toje liêto pojedemo moža raz, moža dva. Na osień, daj Boh, na tyždeń. I znou bude dylemat - što robiti? Jechati na viośku? Na kotoru? Do koho? Jak pokazati dietiam teper viośku? Z kotoroho boku vôna teper interiêsna? Jak ja jezdiła do baby, diêda, divovali, što u kohoś zyviny nema na hospodarci. Teper divujut, jak u koho šče z odna korova vołočytsia po poliê.
A ja chotiêłab divovatisie, što chtoś do moich ditiat hovoryt po-pudlaśki. Ne pytanyj. Ne prošanyj. Tak po-prostu.
Posle 3,5 liêt vernułasia ja do roboty. Do takoji roboty, pro jakuju maryli našy diêdy i bat'ki, koli vysyłali svoich diêtok z viosok "u sviêt", "u horod", bo tam liêpš žyti, bo liohče, bo ne toje, što na hospodarci - ciažko, hrošy mało, a i to dnia otdochnuti nema.
Tak što žyvu ja u velikum horodi, hłuoboko v Polšy, daliêko od Rodiny, i kak 90 procentuv našoho pokoliênija, społniaju maru našych predkuv. Roblu v velikum biurovi, seredi sotni ludi z raznych stran mira. Vstaju rano, vychodžu ne pozno, čas dla diêtok maju. Na plac zabav chodim, zo znakomymi spotykajemosia. Vôny rostut, my cełyj čas tak same čudny i mołodyje.
Na ščascije dla mene, maju v roboti sered znakomych i Ukraicuv, i Biełarusuv. A koli naša mova universalna - je do koho rot po svojomu otčyniti. Ale ja, sredi nich, odna. Moja mova ne ichnia. Vsio taki, druhaja. Nese druhij kulturnyj ładunok čym ichnia mova. Ja odna hovorašča jazykom, kotoryj ne javlajecce jazykom v duchie supolnosti jakoju je narod. Bo kolkiž nas, Pudlašukuv formalno tak sebe adčuvaje - što vôny stamtul, de ich zemla. Ne typovo Biełarusy, tym bôlš i ne Ukraici ci Poliaki, tolko prosto Pudlašuki, pudlaśkije Biełorusy, so svojeju movoju, tradycjej. Kolki z nas znaje, što toji našuj movie čut' ne tolki liêt jak i našym viośkam kruhom - po 500-600.
Ono mova žyve tolki tohdy, koli je komu jeju hovoryti. Mova je aktom, kotoryj sovieršajut lude jakije chočut komunikacji miž soboju. I, narešti, mova je častiju supolnoju dannoji tojestnasti jako čast' kulury dannoji hromady.
Ja teper, budučy tut, i ne imejučy kruhom nikohutko, chto hovoryt po svojomu, načynaju čutisia jak takij ostatnij Mohikanin i načynaju odčuvati, jak to je ciažko bereč v takich usłoviach svoich cennosti. Ja teper odna, kotoraja do svoich diêtok hovoru po našomu. Navat naša pudlaśka baba načynaje do ich po-polśki smaliti. Diêd takže. Čerez pryvyčku, što tak je, što do diêti po-polśki, nezaležno od toho, čy chto choče učyti svoje movy, čy nie.
Ja teper načynaju bačyti, koli Nataška pušla u polśkije jaśliki, koli zara i Witia pôjde, što ciažko mnie perebitisia čerez pôlśkomovnuju sredu. Bo to ne tak jak majut moi kolegi z roboty, zo vsiakoho narodovoho menšestva, daže tak dalokoho jazykovo jak Uhorščyna. Dieło v tom, što ich jazyk dostupnyj ich diêtiam. Dostupnyj v ich krajach. Žyvyj v mediach. Žyvyj miždu lud'mima. Žyvyj v ich siêmjach. Čast' cełoji struktury, jakoju javlajecce ichnia kultura. Koli vôny zahovorat do svojoho ditiata na svoje movi, ditia znaje, što tuju movu možna učuti u dieduv, u rodni visakuj, narešti - ohladajučy bajki čy čytajučy knižki. Takij jazyk je OBECNYJ tut, teper, REALISTYČNYJ.
U nas toho komfortu nema. Moi dietki na što deń ne čujut rodniji movy od nikoho poza mnoju. A jak pojedemo na Rodinu... ech, žałko hovoryti. Navat tam so sviečoju šukati koho, chto po-pudlaśki z małymi zahovoryt. Bo žeš do diêti PO PÔLŚKI! I ja teper časom, jak do Nataški i Wit'ki po svojomu hovoru, tak baču, što vôny načynajut ne vsio rozumiêti. I mnie što raz sumniej. Bo u mene, chotia do mene po-polśki hovoryli, to było choč cełyj čas jak osłuchatisia. Kruhom bat'kuvškoje i diêdovoje pokolenije po-pudlaśki hovoryło. Naturalno, normalno, hromko.
Natašci kruhom navat nichto ticho ne pohovoryt...
Sidžu ja tut, daliêko od Rodiny, i dumaju. Och, kob tak vernutisa.Ono voźmi i, prosto ot tak, verniš. Žyccio poka poukładałosie tak a ne inakš. I mnohim moim znakomym chotiełosiab vernutisia, no ž robiti to treba. I tak spravy štodionny nas odtiahivajut što raz i daliêj.
Tak što, poka ne robiła, mohli my častiej byti na Rodnie. Teper vže trochu bude nam ciažej. Moža byti, što za cełoje toje liêto pojedemo moža raz, moža dva. Na osień, daj Boh, na tyždeń. I znou bude dylemat - što robiti? Jechati na viośku? Na kotoru? Do koho? Jak pokazati dietiam teper viośku? Z kotoroho boku vôna teper interiêsna? Jak ja jezdiła do baby, diêda, divovali, što u kohoś zyviny nema na hospodarci. Teper divujut, jak u koho šče z odna korova vołočytsia po poliê.
A ja chotiêłab divovatisie, što chtoś do moich ditiat hovoryt po-pudlaśki. Ne pytanyj. Ne prošanyj. Tak po-prostu.
poniedziałek, 21 maja 2018
Čytajemo!
Dziakujučy Asi i Michajłovi Trocam zbyłasia moja mara pro knižku po-pudlaśki typovo dla diêtok. Knižka šče chorôšča, jak ja dumała. I format, i papiêr, i rysunki. I bajki cikavo perełožany. Vsiêm autoram i ich supracounikam šče raz ahromnaje dziakuju!
Šče ono kob doždatisie knižki po-pudlaśki z našym folkloram, značyt našymi skazkami. Ja z tym nošusia vže dołho-dołho i teper mnie lokš stało, što i šče u kohoś pudobny mary i, što najvažniêjše, umiêje ich perevesti v diejstvije. Bawo, bis!
wtorek, 1 maja 2018
Naša literatura - "Kazki po-svojomu"
Dorohije,
Teatr Črevo, kotoroho zaviêdujuščym javlajecca Asia Troc, kotora velmi aktyvno diejničaje dla pudtrymki našoji kultury i movy, popołnił nastupnu čudiêsnu riêč v svoje kariery - z najvelikšoju radostiu peredaju Vam, što dostupny je "Kazki po-svojomu". I to ne peršoje izdanije, a dodruk! Vôny pojavilisia vže u lutum! Ščaslivyje tyje, chto maje facebooka i doznalisia raniêj. Mene často takije "newsy" ominajut zza toho, što ja konta na fejsi prosto ne maju.
Čudiêsno, što taja lektura pojaviłasia na našum rynkovi - toho nam najmucniej ne chvataje - literatury dla ditat, kob vôny mohli osłuchivatisia z rodnoju movoju, słuchajučy dobre znakomych kazok. Albo kazok našych, narodnych, kotoryje zausiody tohdy stanut dobre znakomymi, koli diêtki z imi poznakomiatsa - moja do sich por idée fixe, moža koliś narešti udastsia vypołniti :)
Listu knižych sklepuv, de možna kupiti "Kazki po-svojomu" od Teatru Črevo i vsiakije druhije informacji najdete tut:
https://www.facebook.com/teatr.czrevo/?hc_ref=ART8WTXdLqagI43eWWpNe3diRkn2Zb8fVdrAIegGKEjxiomcif74qadjPyMxFw7FlhE&fref=nf
Ja i moja siêmja vže ne možemo doždatisia lektury!
(Krynica: facebook.com/teatr.czrevo)
Teatr Črevo, kotoroho zaviêdujuščym javlajecca Asia Troc, kotora velmi aktyvno diejničaje dla pudtrymki našoji kultury i movy, popołnił nastupnu čudiêsnu riêč v svoje kariery - z najvelikšoju radostiu peredaju Vam, što dostupny je "Kazki po-svojomu". I to ne peršoje izdanije, a dodruk! Vôny pojavilisia vže u lutum! Ščaslivyje tyje, chto maje facebooka i doznalisia raniêj. Mene často takije "newsy" ominajut zza toho, što ja konta na fejsi prosto ne maju.
Čudiêsno, što taja lektura pojaviłasia na našum rynkovi - toho nam najmucniej ne chvataje - literatury dla ditat, kob vôny mohli osłuchivatisia z rodnoju movoju, słuchajučy dobre znakomych kazok. Albo kazok našych, narodnych, kotoryje zausiody tohdy stanut dobre znakomymi, koli diêtki z imi poznakomiatsa - moja do sich por idée fixe, moža koliś narešti udastsia vypołniti :)
Listu knižych sklepuv, de možna kupiti "Kazki po-svojomu" od Teatru Črevo i vsiakije druhije informacji najdete tut:
https://www.facebook.com/teatr.czrevo/?hc_ref=ART8WTXdLqagI43eWWpNe3diRkn2Zb8fVdrAIegGKEjxiomcif74qadjPyMxFw7FlhE&fref=nf
Ja i moja siêmja vže ne možemo doždatisia lektury!
(Krynica: facebook.com/teatr.czrevo)
Subskrybuj:
Posty (Atom)