NA ŁAWCI: Trochu wspominok z liêta

Dorohije,

liêto uže davno prošło i načalisia osiennije dni. A šče disia perešli my na čas zimovyj, koli to chučej bude temno, listiê uže amal sovsiem popadało z derev.

To trochu padaje, to zimno, ale i dobroho osień prynosit - jabłyki, hrušy, vinohrad, oriêchi. Oj, dobre vsiem tym, kotoryje mohut na viości zryvati sobiê sadovinu prosto z dereva i jesti. U moich baby i diêda v Kojłach tak same był sad, teper z joho ničoho ne zostałoś. A v tum sadi prychodiła do nas małych baba Hrypa, kotoraja žyła v chatci po druhoji storonie sadu, maleńkaja babulia u kotorj to sovsiem uže ničoho ne było, ono kusok pola i mo jakaja odna korova. I ona podchodiła do nas i davała nam to, što sama miêła najliêpšoje - jabłyki. Nesła ich u fartuchovi, kotoryj mieła zavezanyj kruhom pojasa. nu jak to fartuch. I tam liêžali tyje jabłyčki, sołodki a sołodki, a vôna nam ich podsouvyała svoimi zaroblenymi, sukatymi, chudieńkimi rukami.

Oj, štož to był za smak. A čôm, sami skažte, takij dobryj? A no tomu, što od sercia był toj małyj podarok. I my joho brali i diakovali, i vtikali, bo trochu baby Hrypy bojalisia. Ale vsio rumno vona do nas podchodiła, a my vsiorumno brali od jije jabłyki.
Tak smakovali jabłyčki v každum viośkovum sadovi, kotoryj ja pomniu. Chvatiło podnesti z zemli, oterti z piêsku, i do rota. I pachnuło toje jabłyko sońcem i pryrodoju, a kruhom šče zvieryna mučała, hdakała i kukurykała.

Teper zostalisia mnie skliepovy jabłyki, a od času do času udastsia od koho-to dostati sopraudnoji viośkovoji, pudlaśkoji ohorodniny i sadoviny. Tohdy je radost' što i nu!

A pokul šče oseń - podkidaju trochu liêtnich znimok. Chaj nam stane vesielej na dušach. Daj Boža, do vesny.

Sociê. Bôlš jak 100-liêtniaja chata naprotiv skansenu p. Tamary Leščyńskuj. Chata tože pod jije opiekoju. V chati pobač (novšuj, remontovanuj) možna nočevati. Lipień 2016.